<p>Zdjęcie na okładce: Bownik, <em>Przejście</em>, 140 x 240 cm, 2013, z serii <em>Koleżanki i Koledzy</em>, dzięki uprzejmości artysty</p>
<p>Zdjęcie na okładce: Bownik, <em>Przejście</em>, 140 x 240 cm, 2013, z serii <em>Koleżanki i Koledzy</em>, dzięki uprzejmości artysty</p>

Nr 15: Teatralność

Redaktor: Krzysztof Pijarski

Zdjęcie na okładce: Bownik, Przejście, 140 x 240 cm, 2013, z serii Koleżanki i Koledzy, dzięki uprzejmości artysty

Numer współfinansowany przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, ze środków na Działalność Upowszechniającą Naukę w roku 2016

Spis treści

Wstęp

  1. Teatralność dziś?

    , Teatralność dziś?, „Widok. Teorie i Praktyki Kultury Wizualnej” 2016, nr 15, https://doi.org/10.36854/widok/2016.15.705

    Wstęp do 15 numeru „Widoku”.

Zbliżenie

  1. Sztuka i przedmiotowość

    Michael Fried
    Michael Fried, Sztuka i przedmiotowość, „Widok. Teorie i Praktyki Kultury Wizualnej” 2016, nr 15, https://doi.org/10.36854/widok/2016.15.706

    Fragment pierwszego kompletnego i krytycznego polskiego przekładu jednego z najbardziej znanych tekstów Michaela Frieda, "Sztuka i przedmiotowość", który w całości ukaże się wkrótce w książce Krzysztofa Pijarskiego "Michael Fried: archeologia modernizmu".

  2. Theatricality and Sincerity

    Tim Gough
    Tim Gough, Theatricality and Sincerity, „Widok. Teorie i Praktyki Kultury Wizualnej” 2016, nr 15, https://doi.org/10.36854/widok/2016.15.756

    Autor drobiazgowo analizuje koncepcję teatralności Michaela Frieda w świetle jego późniejszych tekstów poświęconych zaabsorbowaniu. Argumenty, jakie Fried formułuje przeciwko minimalizmowi, wynikają, jak się zdaje, z bardziej ogólnej ontologii dzieła sztuki i krytyki ontologii nieprzedstawieniowej, której wyrazicielem jest sztuka minimalistyczna. To z kolei prowadzi autora artykułu do refleksji na temat statusu podmiotu i koncepcji szczerości.

  3. The V-Girls: Feminism and the Authentic Subject after Post-structuralism

    Becky Bivens
    Becky Bivens, The V-Girls: Feminism and the Authentic Subject after..., „Widok. Teorie i Praktyki Kultury Wizualnej” 2016, nr 15, https://doi.org/10.36854/widok/2016.15.758

    Feministyczna grupa performerek V-Girls w trzech swoich performensach ("Academia in the Alps: In Search of Swiss Mis(s)", 1988-1992, "The Question of Manet’s Olympia: Posed and Skirted", 1989-1992, "The V-Girls: Daughters of the ReVolution", 1993-1996) parodiuje konwencje współczesnej akademii i trendy w humanistyce, takie jak dekonstrukcja, psychoanaliza, poststrukturalizm i teoria feministyczna. W pierwszych dwóch akcjach V-Girls zarazem przymują pozycję poststrukturalizmu i podważają ją, zwracając uwagę na to, że krytyka humanistycznego autonomicznego podmiotu nieuchronnie podaje w wątpliwość właściwe akademii wyobrażenie o indywidualnym mistrzostwie badacza. Ukazując, że takie przekonaniana są efektem pewnych ideologii, V-Girls sugeruja, że poststrukturalna badaczka nie musi ryzykować rozwijania swoich myśli albo brania udziału w działaniach zespołowych. W ostatniej z trzech akcji V-Girls sprawdzają, czy feminizm drugiej fali dostarcza możliwego do ocalenia modelu autoidentyfikacji, autentycznego podmiotu gotowego do wypowiadania się w swoim imieniu i do pracy zespołowej. Tym samym ukazują one przepatrzone podobieństwa pomiędzy podmiotem humanistycznego feminizmu i feminizmu drugiej fali.

  4. Mimikra jako depersonalizacja w środowisku The Factory

    Agnieszka Sosnowska
    Agnieszka Sosnowska, Mimikra jako depersonalizacja w środowisku The Factory, „Widok. Teorie i Praktyki Kultury Wizualnej” 2016, nr 15, https://doi.org/10.36854/widok/2016.15.710

    W tekście postawione zostają następujące pytania badawcze: czy możemy spojrzeć na fenomen The Factory jako na sytuację modelową dla teatru w dobie ponowoczesności? Czy model konstruowania tożsamości w The Factory można uznać za analogiczny do modelu budowania tożsamości postaci scenicznej doby kryzysu nowoczesności, opisywanego przez Elinor Fuchs w Śmierci postaci scenicznej? Autorka zwraca uwagę na to, że rozbicie tradycyjnych wzorców teatralności w czasach ponowoczesnych może prowadzić do ujawnienia destrukcyjnej siły tej kategorii – szczególnie, kiedy podporządkowana zostanie jej sfera życia potocznego.

  5. Teatralność jako doświadczenie proteuszowe w hybrydycznych formach sztuki najnowszej

    Mateusz Chaberski
    Mateusz Chaberski, Teatralność jako doświadczenie proteuszowe w hybrydycznych formach, „Widok. Teorie i Praktyki Kultury Wizualnej” 2016, nr 15, https://doi.org/10.36854/widok/2016.15.715

    Celem artykułu jest sformułowanie modelu teatralności opisującego hybrydyczne formy sztuki najnowszej, czyli zjawiska artystyczne, które łączą nie tylko różne media artystyczne, lecz także odmienne od siebie dyskursy artystyczne, naukowe czy polityczne. W pierwszej części artykuły autor wykorzystuje ustalenia niemieckiej teoretyczki sztuki Juliane Rebentisch, by krytycznie przeanalizować tradycyjną koncepcję teatralności sztuki jako hierarchicznej relacji ludzkiego podmiotu i nie-ludzkiego przedmiotu artystycznego (Fried). W drugiej części, powołując się na współczesny nowy materializm (Barad, DeLanda, Sabolius), autor przedstawia koncepcję teatralności jako doświadczenia proteuszowego, której zasadą jest ciągła zmiana statusu wszystkich, ludzkich i nie-ludzkich, uczestników hybrydycznych form sztuki najnowszej.

Punkt widokowy

  1. Marta Ziółek. Zrzucanie Kostiumu

    Agnieszka Mikulska, Marta Ziółek
    Agnieszka Mikulska, Marta Ziółek, Marta Ziółek. Zrzucanie Kostiumu, „Widok. Teorie i Praktyki Kultury Wizualnej” 2016, nr 15, https://doi.org/10.36854/widok/2016.15.723

    Krótki film montażowy z dokumentacji utworów Marty Ziółek, poświęcony twórczości choreografki.

  2. Taniec jest barbarzyńcą. Choreografie Marty Ziółek

    Katarzyna Słoboda
    Katarzyna Słoboda, Taniec jest barbarzyńcą. Choreografie Marty Ziółek, „Widok. Teorie i Praktyki Kultury Wizualnej” 2016, nr 15, https://doi.org/10.36854/widok/2016.15.726

    Tekst poświęcony pracom choreografki Marty Ziółek, zaprezentowanych tu w interpretacji montażystki Agnieszki Mikulskiej.

Panorama

  1. The Body's Photographic Afterlives

    Ryan Conrath
    Ryan Conrath, The Body's Photographic Afterlives, „Widok. Teorie i Praktyki Kultury Wizualnej” 2016, nr 15, https://doi.org/10.36854/widok/2016.15.767

    Artykuł przedstawia analizę fotografii Bernda i Hilli Becherów jako nową formę reprezentacji ciała. Taka interpretacja może zaskakiwać w obliczu całkowitej nieobecności postaci ludzkich na tworzonych przez Becherów fotograficznych siatkach przemysłowej nowoczesności. Ich "typologie" zdają się przecież zaświadczać o usunięciu ciała ludzkiego z obszaru nieruchomego, płaskiego dzieła. Jednak przy uważniejszym oglądzie płaskość ustępuje miejsca trójwymiarowości, bezruch ruchowi, a krawędzie fotografii poszerzają się, nadając im dynamiczne, niemal cielsne właściwości. Twierdzę, że najważniejszą rolę odgrywa tu przestrzeń oddzielająca poszczególne fotografie - widz wyobraża sobie w tej przestrzeni pomiędzy obrazami poruszające się i patrzące ciała. Interpretuję tę twórczość jako reakcję na wydarzeina II wojny światowej, która zmieniła nie tylko ciała, ale również sposoby ich reprezentacji.

  2. Artist, Oeuvre, Corpus and Archive: Thinking through Zofia Rydet’s Sociological Record

    Abigail Solomon-Godeau
    Abigail Solomon-Godeau, Artist, Oeuvre, Corpus and Archive: Thinking through..., „Widok. Teorie i Praktyki Kultury Wizualnej” 2016, nr 15, https://doi.org/10.36854/widok/2016.15.780

    Esej stanowi próbę przeczytanian a nowo Zapisu socjolohicznego Zofii Rydet przy użyciu kategorii takich, jak "archiwum" czy "fotografia topograficzna" oraz w świetle twórczości artystyki ujmowanej tu jako heterogeniczny i hybrydyczny korpus dzieł. 

Migawki

  1. „Nie siadaj, to pułapka!”. Situation Rooms Rimini Protokoll

    , „Nie siadaj, to pułapka!”. Situation Rooms Rimini Protokoll, „Widok. Teorie i Praktyki Kultury Wizualnej” 2016, nr 15, https://doi.org/10.36854/widok/2016.15.730

    Omówienie spektaklu Rimini Protokoll Situation Rooms (2013).

  2. Rytmika nowoczesności

    Magda Roszkowska
    Magda Roszkowska, Rytmika nowoczesności, „Widok. Teorie i Praktyki Kultury Wizualnej” 2016, nr 15, https://doi.org/10.36854/widok/2016.15.737

    Recenzja dwóch wystaw z Muzeum Sztuki w Łodzi: Muzeum Rytmu i Poruszone ciała. Choreografie nowoczesności.

  3. PRL, teatr, rewolucja

    Tomasz Żukowski
    Tomasz Żukowski, PRL, teatr, rewolucja, „Widok. Teorie i Praktyki Kultury Wizualnej” 2016, nr 15, https://doi.org/10.36854/widok/2016.15.741

    Recenzja książki Joanny Krakowskiej PRL. Przedstawienia (Warszawa 2016)